Το σχολείο μας συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια λειτουργίας.
Μετά από τριάντα χρόνια στον φροντιστηριακό εκπαιδευτικό χώρο (1964–1994), χρόνια σκληρής εργασίας, αλλά και απόλυτης ικανοποίησης από την επαφή και τη συνεργασία με το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, τα παιδιά, τους μαθητές, θεώρησα ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσω το νεανικό μου όνειρο, την ίδρυση ενός σχολείου.
Πράγματι πρέπει κάποτε να γίνει μια διευρυμένη συζήτηση για το "τι σχολείο θέλουμε". Διστακτικά και μάλλον απρόσμενα άρχισε μια συζήτηση για τα σχολεία "αριστείας" και το τι πραγματικά είναι η "αριστεία".
Βγήκε (ίσως αιφνιδιαστικά και ξαφνιάζοντας αρκετούς) ο αρμόδιος υπουργός και μίλησε για αριστεία, "ρετσινιά" και "στρεβλή φιλοδοξία" (ίσως με λόγο παρεξηγήσιμα οραματικό και παρελθοντικό). Ακούστηκαν απαντήσεις περί "ισοπεδωτικής προς τα κάτω" αντίληψης, περί "νομιμοποίησης της μετριότητας". Το σίγουρο είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας που γίνεται (σε κάποιες εφημερίδες και ιντερνετικά) είναι κακοπροαίρετη, παραπλανητική πιθανόν και προσχηματική. Είναι όμως καλό ότι γίνεται.
Ψηφίστηκε πρόσφατα νόμος από το ελληνικό κοινοβούλιο που ποινικοποιεί την έκφραση της γνώμης. Πιο συγκεκριμένα, ποινικοποιεί την έκφραση γνώμης που «επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων του ναζισμού…» και προβλέπει ποινές από φυλάκιση 3 μηνών έως 3 ετών και χρηματικό πρόστιμο 3000 έως 20000 ευρώ.
Δεν ήμουν μόνο εγώ. Μαθητές και καθηγητές από πολλά σχολεία της Ελλάδος με καλή προετοιμασία, διάθεση και προσδοκίες περίμεναν τους Πανελλήνιους Διασχολικούς Μαθητικούς Αγώνες Επιχειρηματολογίας 2014, οι οποίοι άλλωστε πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στη χώρα μας. Οργανωμένοι με δυσκολίες ή όχι, ήταν μια νότα ξεχωριστή στον τεχνοκρατισμό των σχολικών μαθημάτων, ήταν κάτι περισσότερο από μια εποικοδομητική διοργάνωση που προωθούσε το διάλογο. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία.
Το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα έφερε στην επιφάνεια το κενό που κυριαρχούσε εδώ και χρόνια στην ελληνική κοινωνία (αλλά και γενικότερα στη Δύση). Ένα κενό, το οποίο κρυβόταν κάτω από το χαλί της καταναλωτικής μακα(β)ριότητας και των ξέφρενων ρυθμών της φασαριόζικης μητροπολιτικής διασκέδασης. Μιλάμε για μια εποχή όπου η Ελλάδα βιώνει το εκσυγχρονιστικό της όραμα, ενώ ταυτόχρονα ο καταναλωτικός τρόπος ζωής, η απάθεια (και ως έλλειψη πάθους), ο κυνισμός, η πολιτική ανευθυνότητα και το φαντασιακό της κοινωνικής ανόδου γίνονται άτυπο ευαγγέλιο της μεσαίας τάξης. Σε πολιτικό επίπεδο έχουμε τα τέσσερα πέμπτα (και ενίοτε τα πέντε έκτα) του πληθυσμού να αυτο-τοποθετούνται στο χώρο
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ενός γενικού αδιεξόδου που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία. Πολλοί αρέσκονται να προφασίζονται ως αιτία την οικονομική κρίση, ανάγοντας το γεγονός σε οικονομικό συμβάν και περιορίζοντάς το αποκλειστικά σε οικονομικό επίπεδο. Είναι όντως όμως έτσι;
Ναι, η κρίση είναι κυρίως οικονομική και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την αδυναμία των ανθρώπων να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και να διάγουν έστω ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Είναι, επίσης, διακριτή σε ποσοστά και αριθμούς που μαρτυρούν την αύξηση της ανεργίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι και μία βόλτα στην πόλη είναι αρκετή να καταδείξει την παρούσα κατάσταση: από τις συνήθειες των πολιτών που έχουν αλλάξει άρδην, αλλά, κυρίως, από τα πολλά καταστήματα, τα οποία πλέον έχουν οδηγηθεί σε κλείσιμο.
